Julian Tuwim urodził się w Łodzi, tam też spędził dzieciństwo i pierwsze lata młodości, z tym miastem wiąże się wiele jego utworów. Później przeprowadził się do Warszawy, gdzie studiował prawo i filozofię. Tuwim był przede wszystkim poetą, ale pisał również utwory prozatorskie i dokonywał przekładów. Należał wraz z A. Słonimskim, K. Wierzyńskim, J. Lechoniem i J. Iwaszkiewiczem do grupy założycieli grupy poetyckiej "Skamander". Współpracował z różnymi czasopismami między innymi: "Wiadomościami Literackimi", "Cyrulikiem Warszawskim", "Szpilkami", a później na emigracji "Wiadomościami Polskimi Politycznymi i Literackimi" oraz "Nową Polska". Twórczość poetycka Tuwima miała miejsce przede wszystkim w okresie dwudziestolecia międzywojennego. Powstały wówczas najlepsze jego tomiki. Zaczął od publikowania wierszy w prasie, głównie w "Pro arte et studio". W 1918 roku został wydany jego pierwszy zbiór "Czyhanie na Boga", później ukazywały się kolejne takie jak "Sokrates tańczący" (1920),w 1926 roku ukazują się "Sowa we krwi" będące zapowiedzią nowej poetyki w twórczości Tuwima. Kolejne to: "Rzecz czarnoleska" (1929), "Treść gorejąca" (1936) i inne łącznie osiem tomów poezji. Ponadto Tuwim jest znany jako mistrz poezji dziecięcej, jego "Lokomotywa", "Ptasie radio", "Pan Tralaliński" czy 'Słoń Tąbalski" stały się niezwykle popularne, także wśród dorosłych. Ogromna zaleta całej twórczości Tuwima jest biegłość w posługiwaniu się słowem, dowcipem słownym, brzmieniem, rymem, ta poezja jest wyjątkowo dźwięczna, szczególnie utwory dla dzieci. W 1949 został wydany poemat dygresyjny, który powstał jeszcze na emigracji w czasie drugiej wojny "Kwiaty polskie". Jednocześnie pasja słowa skłoniła poetę do gromadzenia ciekawostek kultury językowej i obyczajowej zebranych później m.in. w "Czarach i czartach polskich" czy w "polskim słowniku pijackim i antologii bachicznej". Jako tłumacz poświecił się gównie literaturze rosyjskiej ("Słowo o wyprawie Igora", wiersze Puszkina , Lermontowa, Majakowskiego i wiele innych utworów także proza), amerykańskiej, tłumaczył też z francuskiego (Rimbaud) i przełożył rzymskie liryki Horacego.

Poezja Tuwima dotyczyła współczesnej tematyki, jako skamandryta był piewca potęgi techniki. Głosił apoteozę życia, uczynił bohaterem liryki prostego człowieka i jego zwyczajne sprawy, stosował wówczas jeżyk potoczny, czasem wręcz dosadny. Później (od "Słów we krwi") widoczny jest zwrot w stronę tradycji literackiej, utwory są bliższe formom klasycznym.

Julian Tuwim zmarł 1953r. w Zakopanem.